VERENIGDE PSYCHOTHERAPIE
Van Psychotherapie Integratie, Assimilatieve Integratie, Technisch Eclecticisme, Multimodale Psychotherapie, Multitheoretische Psychotherapie naar UNIFIED PSYCHOTHERAPIE .
Single-school benaderingen domineerden de praktijk van psychotherapie in de jaren zestig en zeventig. De meerderheid van de therapeuten die zich identificeerden met een bepaalde denkrichting (bijv. psychoanalytisch, gedragsmatig of humanistisch), waren geneigd hun model te zien als een representatie van de waarheid, en velen waren betrokken bij heftige – soms venijnige – debatten met beoefenaars vanuit andere perspectieven. De jaren tachtig zagen de opkomst van het eclecticisme, dat is de onsystematische vermenging van ideeën en technieken uit de verschillende stromingen. Eclecticisme is opmerkelijk omdat het een attitudeverandering weerspiegelde van benaderingen op één school naar meer openheid naar het bekijken van complementaire aspecten van behandeling vanuit verschillende invalshoeken. In de jaren 1990 en 2000 werd psychotherapie-integratie een echte beweging.
Psychotherapeuten gedragen zich als leden van concurrerende stammen, met verschillende esoterische talen en rituelen. Unificatie gaat ervan uit dat we allemaal in hetzelfde domein met dezelfde processen werken, ongeacht het subsysteem of het specifieke domein waarin we de nadruk leggen en waarin we ons specialiseren. Een uniform model stimuleert ons allemaal om ons bewust te zijn van het grotere geheel en zelfs als domeinspecifieke behandeling wordt ondernomen, houdt inzicht in het systeem en de onderlinge verbanden van domeinen en processen ons alert op andere mogelijkheden voor verdere ontwikkelingen.
Magnavita (2008a, p. 273)
Een inleiding tot integratie van psychotherapie
Psychiatric Times , Psychiatric Times Vol 18 No 7, Volume 18, Issue 7
Er zijn drie soorten integratie die door psychotherapeuten worden beoefend: gemeenschappelijke factoren, assimilatieve integratie en theoretische integratie. Hoe verschillen ze van elkaar, en hoe verschilt psychotherapie-integratie van een eclectische benadering van therapie?
Integratie van psychotherapie kan worden gedefinieerd als een poging om verder te kijken dan de grenzen van benaderingen binnen één school om te zien wat er vanuit andere perspectieven kan worden geleerd (Stricker, 1994). Het wordt gekenmerkt door een openheid voor verschillende manieren om verschillende theorieën en technieken te integreren. Een veel voorkomende vraag die opkomt is of psychotherapie-integratie gewoon een andere naam is voor de populaire eclectische benadering. Bij een eclectische benadering kiest een therapeut voor interventies omdat ze werken. De therapeut heeft geen theoretische basis nodig voor, begrip van of onnodige bezorgdheid over de reden voor het gebruik van de techniek anders dan de werkzaamheid. De grondgedachte van werkzaamheid is redelijk, maar is vaak gebaseerd op onnauwkeurige herinneringen aan ervaringen uit het verleden zonder enige verwijzing naar theorie of onderzoeksgegevens. Psychotherapie-integratie daarentegen richt zich op de relatie tussen theorie en techniek.
Psychotherapie-integratie is op verschillende manieren gebruikt. De term is toegepast op een benadering van gemeenschappelijke factoren voor het begrijpen van psychotherapie, voor assimilatieve integratie en voor theoretische integratie. Ik zal proberen om elk van deze drie benaderingen van psychotherapie-integratie vollediger te ontwikkelen.
Veel voorkomende factoren
Gemeenschappelijke factoren verwijzen naar aspecten van psychotherapie die aanwezig zijn in de meeste, zo niet alle, therapieën (Weinberger, 1995). Deze verzameling algemene en effectieve technieken doorkruist alle theoretische lijnen en is aanwezig in alle psychotherapeutische inspanningen. Hoewel er geen vaste lijst van gemeenschappelijke factoren is, suggereert consensus dat een dergelijke lijst het volgende zou omvatten: een therapeutische alliantie; blootstelling van de patiënt aan eerdere moeilijkheden gevolgd door een nieuwe corrigerende emotionele ervaring; verwachtingen van de therapeut en de patiënt voor positieve verandering; heilzame eigenschappen van de therapeut, zoals aandacht, empathie en positieve waardering; en het verstrekken aan de patiënt van een reden voor problemen.
Het maakt niet uit wat voor soort therapie wordt beoefend, elk van deze elementen is aanwezig. Het is moeilijk om een behandeling voor te stellen die niet begint met het aangaan van een therapeutische alliantie. De therapeut en de patiënt spreken af om samen te werken en voelen zich gezamenlijk betrokken bij een veranderingsproces dat zich bij de patiënt voltrekt. Binnen elke benadering van behandeling is de tweede van de gemeenschappelijke factoren – de blootstelling van de patiënt aan eerdere problemen – aanwezig. In sommige gevallen is de blootstelling in vivo, aangezien een patiënt rechtstreeks kan worden gevraagd om de bron van de moeilijkheden aan te pakken. In veel gevallen is de blootstelling verbaal en in de verbeelding. In elk geval moet de patiënt echter over die moeilijkheden praten of ze op een of andere manier uiten en door dat te doen, ervaart hij die moeilijkheden opnieuw. Om de behandeling succesvol te laten zijn, wordt de blootstelling vaak gevolgd door een nieuwe corrigerende emotionele ervaring. De corrigerende emotionele ervaring verwijst naar een situatie waarin een oude moeilijkheid opnieuw wordt ervaren op een nieuwe en meer goedaardige manier. Naarmate de patiënt leert het probleem op een nieuwe manier opnieuw te ervaren, merken ze dat het mogelijk is om dat probleem onder de knie te krijgen en door te gaan naar een hoger aanpassingsniveau.
Wanneer de exposure plaatsvindt binnen de therapeutische alliantie, verwachten zowel de therapeut als de patiënt dat er een positieve verandering zal optreden. Dit geloof en deze hoop is een gemeenschappelijke factor die deel uitmaakt van het veranderingsproces dat plaatsvindt in een succesvolle therapie. Zonder deze hoop en verwachting van verandering van de kant van de therapeut, is het onwaarschijnlijk dat ze een interventie kunnen leveren op een manier die nuttig zal zijn. Als de patiënt geen enkele verwachting van verandering heeft, is het onwaarschijnlijk dat hij bijzonder ontvankelijk zal zijn voor die interventie. Als we naar een andere gemeenschappelijke factor gaan, moeten er gunstige eigenschappen van de therapeut zijn, zoals aandacht schenken aan de patiënt, empathisch zijn met de omstandigheden en hachelijke situatie van de patiënt, en blijk geven van een positieve waardering voor de patiënt.
Tot slot, een van de gemeenschappelijke factoren, wordt de patiënt voorzien van een reden voor de problemen die worden ervaren. De grondgedachte komt rechtstreeks uit de theorie van de therapeut. Dezelfde patiënt die naar een reeks therapeuten gaat, kan een reeks redenen voor hetzelfde probleem krijgen. Dit leidt tot de zeer interessante vraag of de gegeven redenering juist moet zijn of dat het voldoende is dat de redenering geloofwaardig is voor de patiënt. Zolang geloofwaardigheid voldoende is en de patiënt nu een manier heeft om te begrijpen wat voorheen onbegrijpelijk was, kan dat voldoende zijn en hoeven we niet in de zeer netelige kwestie van de ultieme waarheid te komen.
Assimilatieve integratie
De tweede belangrijke benadering van psychotherapie-integratie is assimilatieve integratie (Messer, 1992). Een variant van deze benadering, technisch eclecticisme, komt het meest voor bij veel beoefenaars die zichzelf eclectisch noemen. Assimilatieve integratie is een benadering waarin een solide basis in een theoretische benadering gepaard gaat met de bereidheid om technieken uit andere therapeutische benaderingen op te nemen. In technisch eclecticisme wordt dezelfde diversiteit aan technieken getoond, maar zonder een bindend theoretisch begrip.
De theoretische positie waarin ik me het meest op mijn gemak voel, is een psychodynamische (Stricker en Gold, 1996). Ik probeer mijn patiënten te begrijpen in termen van psychodynamische theorie en vind dit erg nuttig om te begrijpen wat er gaande is in de loop van de behandeling. Desalniettemin vind ik ook dat er veel technieken zijn die niet voortkomen uit de psychodynamische theorie, zoals het geven van huiswerk aan de patiënt, die heel goed werken, en ik zou niet aarzelen om ze te gebruiken. Met behulp van occasionele cognitief-gedragsmatige interventies, zoals huiswerk, en occasionele humanistische benaderingen, zoals een twee-stoelen-techniek, maar met behoud van de constantheid van psychodynamisch begrip, kan de behandeling op een relatief naadloze manier verlopen.
Het is belangrijk dat deze naadloze kwaliteit aanwezig is, zodat de patiënt een gemakkelijke stroom van consistente behandeling ervaart. Door de naadloze aanpak is de patiënt zich er niet van bewust dat er integratie plaatsvindt, maar heeft hij het gevoel dat er een consistente aanpak wordt gehanteerd. De meeste patiënten zijn immers niet bekend met theorie en realiseren zich niet dat verschillende technieken voortkomen uit verschillende theoretische inzichten. De therapeut doet dat echter wel, en het blijft een zeer belangrijke uitdaging voor de theorie om te proberen te begrijpen waarom een individuele theorie beperkt is – wat suggereert dat het gebruik van een andere techniek zeer nuttig kan blijken te zijn.
Inherent hieraan is het idee dat er geen one-size-fits-all therapie is. Zowel bij single-schoolbenaderingen als bij psychotherapie-integratie moet de therapie worden afgestemd op de individuele patiënt, wat begrip van de patiënt vereist, en dat is de rol van theorie. Assimilatieve integratie is bijzonder nuttig omdat theorie kan helpen bij het begrijpen van de behoeften van de patiënt, en vervolgens kunnen verschillende benaderingen van techniek helpen om een behandeling op maat te maken die past bij dat specifieke begrip. Natuurlijk moet het behandelplan voortdurend worden herzien naarmate het begrip van de patiënt in de loop van de behandeling voller en dieper wordt.
theoretische integratie
Ten slotte is er de theoretische integratie. Dit is het moeilijkste niveau om tot integratie te komen, want het vereist het samenbrengen van theoretische concepten uit verschillende benaderingen, waarvan sommige kunnen verschillen in hun fundamentele wereldbeeld. Terwijl assimilatieve integratie begint met een enkele theorie en technieken uit verschillende benaderingen samenbrengt, probeert theoretische integratie die benaderingen zelf samen te brengen en te ontwikkelen wat in de natuurkunde een ‘Grand Unified Theory’ wordt genoemd. Natuurkundigen zijn er niet in geslaagd een Grand Unified Theory te produceren en, tot op heden, voor zover ik weet, psychotherapeuten ook niet. Het is moeilijk om een theorie voor te stellen die echt twee benaderingen kan combineren die verschillende wereldbeelden hebben.
Messer en Winokur (1984) schreven heel goed over dit probleem en karakteriseerden een psychodynamische benadering als tragisch en een gedragsbenadering als komisch. Zij zagen in deze verschillen een fundamentele onverenigbaarheid op het niveau van de theorie. Ze gebruikten de woorden tragisch en komisch op een heel specifieke manier, die voortkomt uit literaire kritiek. Ze beschouwden psychodynamische benaderingen als tragisch omdat dergelijke benaderingen zich richten op een vroege moeilijkheid die leidt tot een gedragspatroon dat repetitief, destructief en onmogelijk op te lossen is. Aan de andere kant ziet gedragstherapie problemen als veel vatbaarder voor verandering, en het is het happy end van gedragstherapie dat verwant is aan de komische benadering van literaire theorie.
Het belangrijke punt hier is dat theoretische integratie op de een of andere manier een theorie over de stabiliteit van gedrag moet verzoenen met een theorie over de gemakkelijke veranderlijkheid van gedrag. Tenzij dit obstakel kan worden overwonnen, zal theoretische integratie niet worden bereikt. Het blijft een ongrijpbare heilige graal, een die waarschijnlijk enorm lonend zal zijn als hij wordt gevonden, maar niet een niveau waarop de meeste beoefenaars momenteel kunnen functioneren.
In al deze benaderingen is er een duidelijke waarde aan de rol van theorie bij de integratie van psychotherapie. Dit geldt ongeacht of de theorie het niveau is waarop integratie werkt (theoretische integratie), het raamwerk dat de keuze voor een breed scala aan technische interventies bepaalt (assimilatieve integratie) of het organiserende principe voor het begrijpen van de gemeenschappelijke factoren die aanwezig zijn in alle psychotherapie.
Lees meer over UNIFIED PSYCHOTHERAPIE
(Photo by Jackson Films on Unsplash)
